Дзіўнагорск! Стаіш на плыні гулкапеннае,
Аж пад неба твае плечы — моц каменная.

А жывеш такою дружнаю сябрынаю,
Берагі з’яднаў высознаю плацінаю.

I святлом, што нараджаеш, ты захоплены,
А дамы твае, што кветкі, ў горы ўкроплены.

Слаўны ты хлапцамі зухаватымі
I, бясспрэчна, што красунямі-дзяўчатамі.

А іх вочы, а іх вочы — ясназорыя.
Дзіўнагорыя,
Дзіўнагорыя!