З панядзелка да суботы

З панядзелка да суботы
Я ўздыхаю часта ўпотай,
Бо, чакаючы сустрэчы,
Не магу прагнаць маркоты
З панядзелка да суботы.

З панядзелка да суботы
Піць і есці неахвота
Па вядомае прычыне —
Я мяркую пра залёты
З панядзелка да суботы.

Дачакаўшыся суботы,
Не пазбыўся я клапотаў.
Марыў шмат.
Сказаць не здолеў...
I пайшлі ізноў турботы
З панядзелка да суботы.

I мне не разабрацца ў вершы...

I мне не разабрацца ў вершы,
Чаму чуццём жывём такім:
Малы жадае быць старэйшым,
Стары быць хоча маладым.

Малы дасягне, што жадае,
Старому ж ёсць адзін адказ:
Усё спакойна вырашае
Бязлітасна імклівы час.

Вада

Зямля зялёнаю красою
Агорнута з тых дзён, калі
Вада ўзбудзіла ўсё жывое, —
Вада няйначай кроў зямлі.

Яна — нязмернае багацце.
Хто знае, што ёй за цана!
Ну, як расінка птушаняці
Ці зерню кропелька адна.

А для байца з вадою фляга,
А непрытомнаму глыток,
А для таго, хто чуе смагу,
Пустэльны мерачы пясок, —

Вада ва ўсім ратунак першы,
Куды ні глянеш, творыць цуд!
Сцвярджаюць: «Непатрэбна вершам...»
Няўжо зусім? Цяжкі прысуд!

Бо верш — жывучая галінка,
Дзе так трапечуцца лісткі.
А дзе ніводнае расінкі —
Парассыпаюцца радкі.

Жаўрук

Жаўрук, жаўрук!
Ты малайчына,
Цябе за сціпласць я цаню —
Хоць у зямлі
Твая хаціна,
А ты ўзляціш увышыню, —
I, хай не трэллю
Салаўінай,
Ускалыхнеш нямую ціш,
Ды цэлы дзень
З бяздоннай сіні
Ты, як званочак, нам звініш.

Вежа

На полі волат малады,
Мажны, раскідзісты ў плячах,
Стаіць, трымае правады
I паглядае ў дальні шлях.

Маторы фабрык ён пусціў,
Агні па хатах запаліў,
З ім сіла зроўніцца чыя?
Зайздросціў бы, каб сёння жыў,
Яму б сам Мурамец Ілья.

Дык вось якія ў новы час
Асілкі-волаты ўзраслі,
А колькі іх сягоння ў нас
Па ўсёй зямлі, па ўсёй зямлі!

Раней ты шчыраю была...

Раней ты шчыраю была,
Як зналіся калісьці мы,
Цяпер маною абрасла,
Як восень жаўталісцямі.

I цяжка бачыць мне цябе,
Няшчырую і кволую.
Ірві ману, ірві з сябе,
Стань зноў маленькай, голаю.

I ты нанова узрасцеш
Пад векавымі кронамі
I аганькамі расцвіцеш
Іскрыстымі, зялёнымі.

Трактарагорад

Рассунуўшы сосны
Плячамі, што волат,
Пад Мінскам ўздымаецца
Трактарагорад.

Высока кавальскія цэхі
Пасталі
На месцы, дзе немцаў
Ў кацёл заціскалі.
[...]

На новай будове
Працуюць заўзята
Са ўсёй Беларусі
Хлапцы і дзяўчаты.

Хоць многія з іх
Маладыя гадамі,
Але ўжо выдатнымі
Сталі майстрамі.

Слухмяна ім кельма,
I цесля,
I молат...
Тут будзе збудованы
Трактарагорад.

Ўзнімецца горад
У працы няспыннай,
I трактары пойдуць
Шляхамі краіны.

I будуць на полі
Калгасным гадамі
Ад Мінска-сталіцы
Яны пасланцамі.

Гром

Люблю,
Калі прастор кругом
Ускалыхне магутны гром,
Разбудзіць дол
Дажджом вакол,
Руччамі-срэбрам прашуміць,
I пойдуць
Травы гаманіць.

Мацней,
Выразней з кожным днём
Чуцён нам з-пад Кітая гром.
Чжу-дэ байцы —
Вясны ганцы.
Грымяць грымоты гнеўна й там,
Дзе горны Грамас,
Дзе В'етнам.

I Уол-стрыт
Дрыжыць, не спіць
Пад гуд народных навальніц.
Там небаскроб
Нахмурыў лоб,
Пужлівым стаў банкірскі дом —
Маланкі бачыць,
Чуе гром!

Воблака

З-за лесу выплыла яно, —
Як белы пух,
Як ваты ком,
Пасля, як быццам палатно,
Затрапыхала над сялом.

Зары праменнае крыло
Яму перапыніла шлях.
Яно ж зайграла,
Расцвіло
I разгарнулася, як сцяг.

I неба ў чырвані, ў агнях
Загатавалася, як вар...
I нібы
Кропелька адна
Мне стуль скацілася на твар.

Душу маю ахутаў жар,
I думкі роем паплылі —
Што гэта кроў
Ці то сляза
Барацьбітоў, з якой зямлі?

А сцяг, што рос і далей плыў,
Не мог я зрокам абхапіць...
I думаў я,
Ці ўсё зрабіў,
Што мне належала зрабіць?

Роздум у Пяцігорску

Па росту ён — Казбек, няйначай,
А галавою вышэй гор,
Мы й сёння Лермантава бачым,
Як слухае размовы зор.

Яму іх новы покліч чутны,
Які даўней шукаў здалёк,
I кліч чырвонай — пяцікутнай,
Найбольш прываблівае зрок.

А мы з паэтам. Нам здаецца,
Што скрозь, наперад дзе ідуць —
Нібы яго мы чуем сэрца,
Нібы ягоны голас чуць.

Ён тут. А кат не мае сілы,
Бо згніў. Няма шляхоў адтуль,
Бо мы Мартынава прабілі
Мільёнамі праклёнаў-куль.

А Лермантаў? Па-пад планетай,
Як зорка, верш яго плыве...
Ля Машука — гары паэта
Чытаюць вершы. Ён жыве!

Калі казаў табе: «Люблю»...

Калі казаў табе: «Люблю»,
Мяне ты коса змерала.
Што хочаш ты, дык я зраблю,
Каб толькі ты паверыла.

Я кветкі рад штодня насіць
I просьбы чуць няспынныя,
Ды аднаго ты не прасі —
Цябе кахаць не кіну я...