Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Пятруся Ўстінавіча Броўкі.
Пятрусь Броўка - паэтычны летапісец народнага жыцця, таленавіты паэт, творчая індывідуальнасць якога складвалася пад уплывам паслякастрычніцкага часу. Ён — сын складанай эпохі, што ўвабрала ў сябе стваральныя і разбуральныя пачаткі, вучыла верыць у нерэальнае, утапічнае, а затым — расчароўвацца ў ім. Гэта была эпоха, калі ад народа замоўчвалася злачыннасць улады, калі чалавека спрабавалі ператварыць у паслухмяны вінцік дзяржавы. Але разам з тым Кастрычніцкая рэвалюцыя адкрыла дзверы ў свет інтэлекту і мастацтва дзецям вёскі, сфарміравала іх аблічча, настроіла на высокую хвалю эмацыянальнага захаплення новым жыцём. П. Броўка, спасцігаючы скрутны час, памыляўся і сам, не страчваючы веры ў лепшае, у канчатковую справядлівасць і гуманізм.
Сябры, для Вас мы сабралі на гэтым сайце вершы Пятруся Броўкі, біяграфічныя звесткі, а таксама рэцэнзіі на творы паэта.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
Перад восеньскім прасторам,
Перад полем, перад борам,
Перад ранняю заранкай.
Прысягала партызанка:
— За вінтоўку я ўзялася
I клянуся родным сынам
Гадаў біць, каб кроў лілася
Тых паганцаў да Берліна.
Не раскажуць нават лозы,
Дзе ляжыць бандыт каторы...
Нашых матак льюцца слёзы, —
Будзе маткам катаў гора.
Між лясоў сваіх, балотаў
Будзем гадаў біць знянацку...
Многа ў нас дзяцей-сіротаў, —
Будуць дзеці іх без бацькі.
Партызанкі! Ўсе мы мусім
Біць фашыстаў да разгрому,
Каб яны ад Беларусі
Не знайшлі пуцін дадому.
[...]
Зашумелі плошчы, паркі,
Поле ў сонцы — залатое.
У чырвоных сцягах, яркіх,
Наша свята веснавое.
Ці ты ў горадзе, ці ў полі —
Над галовамі іх многа —
Гэта сцягі нашай Волі,
Гэта сцягі Перамогі.
Узнялі мы іх старанна,
Хай плывуць крылатым роем —
Колькі воінаў адданых
Абрасілі іх крывёю.
Сцягі, сцягі... лашчаць вока, —
Узняліся ў стройным маршы...
Пранясём жа іх высока,
Як бацькі насілі нашы!
Рака загудзела,
Запеніў раўчак.
Гляджу —
Заявіўся дахаты і шпак!
Стаміўся ў дарозе,
Ды дзе спачываць?
Адразу
Прытулак пачаў аглядаць.
То жоўтай саломкай,
То лёгкім пяром
За дзень
Уваслаў ён уважліва дом.
Калі ўжо на захадзе
Стала змяркаць,
Ён выйшаў на ганак
Падружку чакаць.
Прыпомніў ён горы
I морскі прыбой,
Але быў усцешаны
Ліпай сваёй.
Сонца грэе, прыпякае,
Будзіць глебу.
Цёплы вецер б'е крыламі, —
Будзем з хлебам.
Жаўры зранку, ад світання,
Звоняць з высі.
Трактары, што чоўны ў моры,
Разбрыліся.
На паўмілі, можа, болей,
Круг займаюць,
Каб такім жа восень стрэціць
Караваем.
Будуць помніць гарады, і вёскі,
I Дняпро,
I Прыпяць, і Бяроза,
Як праходзіў з войскам Ракасоўскі
На заход па вогненнай дарозе.
I нясуць танкісты і пяхота
Волі сцяг,
Асветлены зарою,
Ні бары густыя, ні балоты
Не спыняюць воінаў-герояў.
Нашы маці з чыстаю слязою
Кажуць ім
Прыветлівыя словы,
Ім насустрач і дубы, і хвоі
Нахіляюць радасна галовы.
Не вельмі майстар ты на спевы,
Шпака ты нават не зацьміў,
Ды я люблю цябе, мой певень,
Так, як і некалі любіў.
Віхор ірваў страхі салому,
Ды так, што бор ажно стагнаў,
Ты ж кукарэкаў мне, малому,
Я думаў — сон мой вартаваў.
Я захапляўся тваёй сілай.
Ты быў між кур спрытней, смялей.
Ах, як распасціраў ты крылы,
Не знаў я птушкі прыгажэй.
Няхай гадзіннік ёсць. I болей —
Час можа радыё сказаць.
Ты ж не памылішся ніколі
Мне й сёння ранне прадказаць.
Ці я дзе днюю, ці начую,
Хай у нязведанай далі,
Калі цябе, спявак, пачую,
Бліжэю сэрцам да зямлі.
З нас кожны памыляцца можа,
На сэрцы горыч ды імжа.
Здаваўся сябра мне прыгожым
I гэткім чыстым, як сляза.
Калі ж пазнаў бліжэй, без меры
Узбунтаваўся розум мой, —
Увесь ён з бруду і кар’еры
За прыгажосцю паказной.
Я вельмі рады развітанню,
Але цяжар яшчэ нашу, —
Хаджу атручаны дазвання,
Бы нехта плюнуў у душу.
Як бы засмучоная
Весткай якою,
Стаіць задуменна
Вярба над вадою.
Прыгнулася вельмі,
Як тая бабуля.
Здаецца, што й лісце
На голлях паснула.
Не злічыш убораў,
Што ў рэчку апалі, —
Гады прамінулі,
Як чоўны на хвалях.
Чаго ж яна гнецца,
Не знаючы зморы?
— Там сонца, там месяц
I ясныя зоры.
Украіна,
Украіна,
Як жа ты багата!
У цябе, што мора, вочы
I шалом Карпатаў.
Ты прасторамі сваімі
Ў золата прыбрана,
Срэбнай стужкаю
Дняпроўскай
Ты падпаясана.
Стан твой гонкі,
Стан прыгожы
Топалем здаецца.
Гарачэй агнёў Данбаса
Украіны сэрца.
Слаўна ты
На цэлым свеце
Песняй салаўінай...
Як жа добра быць тваімі
I дачкой і сынам!
Хацеў бы часіны такой прычакаць,
Каб суддзяў пабачыў я гэтак:
Сядзяць —
Задаволена ў залу глядзяць,
I сэрцы іх шчасцем сагрэты.
Забытыя словы: прысуд і турма,
Не чутна аб кары ні разу,
Не то што забойцаў —
Зладзеяў няма,
Няма ўжо ніякай абразы.
Даўно ужо суддзі не чуюць маны,
Не знаюць зняваг і рабункаў,
Не справы злачынстваў прад імі відны,
А кветкі і горы дарункаў.
Чаго ж тады суддзям сядзець за сталом,
I што іх за роля такая?
Сягоння за працу,
За песню з агнём
Найлепшых яны адзначаюць.
Глядзіш на хлопца — што за ліха...
Глядзіш на хлопца — што за ліха,
Ён на людскіх харчах узрос,
Сам не рабіў, а што за пыха,
Ажно да столі ўздзёрты нос.
А языком так спрытна менціць...
Ніяк да ладу не вазьму —
Няўжо сакрэт, як жыць на свеце,
Яму вядомы аднаму.
Не думаю! Блазнюк, ды годзе,
Яму б паслухаць, памаўчаць...
Ледзь сам пачаў радок выводзіць,
А ўжо бярэцца павучаць.