Зайздроснік-максімаліст

Зайздросціць ён усім здавён,
Зайздросціць усяму на свеце,
Зайздросціць, як ні дзіўна, ён
I некралогу, што ў газеце.

Ты хоць дрэва пасадзіў?

Дзе дваццаць год таму назад
Ляжаў дзірван акамянелы, —
Расцвіў прыгожы, буйны сад,
Паплыў удаль, як ветразь белы...

Нямала тут вясновых дзён
Папрацавалі слаўна людзі,
Каб кожнай яблыняю ён
Усхваляваў нам сёння грудзі.

Ён так святло сваё разліў,
Глядзіш, нацешыцца няможна...
— А ты хоць дрэва пасадзіў? —
Няхай сябе спытае кожны.

Непрыкметны

Што ён з усіх цішэйшы ў хаце,
Пераканаліся здавён, —
Але зусім другі на працы,
Не ведае спачыну ён.
Другіх наперад заклікае,
Працуе шчыра, з аганьком.
А сціплы ён —
на здымку з краю
I з краю
нават за сталом.

Тры браты

Над полем мятлюгаю вецер загойкаў,
Тры родных браты узняліся на бойку.

Суровая сцежка да роднае хаты,
Ды моцна трымаюць браты аўтаматы.

Трывожнаю цішшу, марознаю ноччу
Дапытліва ўдаль прыглядаюцца вочы.

Калі пакідалі краіну з баямі, —
Пажоўклае лісце плыло над шляхамі.

Сюды па завеях з іх кожны імкнуўся,
I зноўку пад імі зямля Беларусі.

А поблізу недзе, за зграяй чужынцаў,
Знаёмыя вёскі, дарогі, гасцінцы...

Імкнецца іх трое наперад заўзята:
— Праб'ёмся дадому!
— Праб'ёмся дахаты!

Сваты

Калі я жаніўся, дык — мне вы паверце
Сваты мяне сваталі лепшыя ў свеце:

Юначыя гульні, купальскія ночы
I, быццам маланкі, дзявочыя вочы,

Заранкі пад вечар, на досвітку росы,
Танклявыя рукі, бялявыя косы,

I водар вішнёвы, і пена чарэшні,
I тыя, што сэрца паранілі, песні,

I тыя, што разам спляталі з вянкамі...
Сватоў я не ведаў, што з ручнікамі.

Слаўна ты на цэлым свеце!

Украіна,
Украіна,
Як жа ты багата!
У цябе, што мора, вочы
I шалом Карпатаў.

Ты прасторамі сваімі
Ў золата прыбрана,
Срэбнай стужкаю
Дняпроўскай
Ты падпаясана.

Стан твой гонкі,
Стан прыгожы
Топалем здаецца.
Гарачэй агнёў Данбаса
Украіны сэрца.

Слаўна ты
На цэлым свеце
Песняй салаўінай...
Як жа добра быць тваімі
I дачкой і сынам!

Шэрая гадзіна

Люблю пасля гадзін рабочых
Гадзіну шэрую спаткаць,
Калі цалуецца дзень з ноччу
I ноч бярэцца дзень сцішаць.

Хто-небудзь скажа, не паверыць,
Што я ў тым часе адшукаў?
I я злую ад вершаў шэрых
I шэрых усялякіх спраў.

Мне ж па нутру гадзіна тая,
Што да спачыну нас вядзе,
Калі з уцехай падлічаеш,
Што й ты пражыў няздарма дзень.

Няхай табе не да героя,
Газеты пра цябе маўчаць,
А ты ўсё думаеш пра тое,
Як заўтра раніцу пачаць —

Каб зноў на ўсё, што маеш сілы,
Прыкметны быў удзел і твой.
А ноч свае схінае крылы.
Нясе на вейкі супакой.

Што мне мілей...

Прыгожы хмарны дзень па-свойму,
Ды ў дзень блакітны весялей.
Струкоў гарохавых абоймы
Мне за вайсковыя мілей.

Суровы танк грыміць па тракту,
Бярэ нястрыманы разгон,
Ды мне мілей спакойны трактар,
Калі арэ вясною ён.

Ракета абляціць паўсвета,
Да мэты знойдзе свой маршрут,
Мне ж падабаюцца ракеты,
З якіх успыхвае салют.

А каб вятры вайны падзьмулі
I на Радзіму быў напад —
Была б, звычайная ты куля,
Мілей за жэмчуг мне стократ.

Такая і мне ўжо часіна прыпала...

Такая і мне ўжо часіна прыпала,
Што сэрцам разважыш, як глянеш назад,—
Пражыў, перайшоў ты, як кажуць, нямала,
Пабачыў на свеце цікавага шмат!

А вось каб спыталі, чаму я зайздрошчу,
Чаго б я найболей хацеў у жыцці?
Сказаў бы: дзіцяці дапытлівым вочам,
Што толькі імкнуцца да сэнсу дайсці.

Яму цераз годы дзіцячага плачу,
Пайшоўшы ў далёкі свой шлях на зямлі,
Такое, відаць, давядзецца пабачыць,
Аб чым толькі марыць мы прагна маглі.

Хацелася б з новым прайсці чалавекам,
Яшчэ раз уцеху ад працы адчуць,
Каб з гэтай паловы дваццатага веку
У век надыходзячы хоць зазірнуць!

Возьмем сеўні!..

Устае наш дзень вясенні
З перамогай на заходзе.
Возьмем сеўні,
Возьмем сеўні,
Час на поле нам выходзіць!

Грайце ж вы, вятры-гарністы,
Шмат герояў стрэнуць хаты,
Зернем чыстым,
Зернем чыстым
Загудзіць наш край багата.

Чуем родных, сэрцам чуем —
Хутка вернуцца шляхамі.
Рунь густую,
Рунь густую
Ім рассцелем дыванамі.

На рыбалцы

Як толькі прыйдзе дзень вясновы
I стане возера сінець,
Я, хоць рыбак не адмысловы,
Люблю за вудачкай сядзець.

Гляджу ў ваду. Ды то ж не жарты
Уклейкі, плоткі, галаўні,
Язі паважныя і карпы,
Што тыя зебры, — акуні.

Як непаседы, верхаводкі
Падскокваюць, вада ў кругах.
Стары шчупак падводнай лодкай
Стаіўся хіжа ў чаратах.

Мянтуз выходзіць палахліва
На шыр з затопленых асок.
Чаму ж такі я нешчаслівы —
Не ўзварухнецца паплавок.

Іду дамоў з пустым праз поле.
Сцяжынка ўсыпана расой.
Жыццё! Я дзякую, што здолеў
Тваёй нацешыцца красой!