Вітаем Вас на сайце народнага паэта Беларусі Пятруся Ўстінавіча Броўкі.
Пятрусь Броўка - паэтычны летапісец народнага жыцця, таленавіты паэт, творчая індывідуальнасць якога складвалася пад уплывам паслякастрычніцкага часу. Ён — сын складанай эпохі, што ўвабрала ў сябе стваральныя і разбуральныя пачаткі, вучыла верыць у нерэальнае, утапічнае, а затым — расчароўвацца ў ім. Гэта была эпоха, калі ад народа замоўчвалася злачыннасць улады, калі чалавека спрабавалі ператварыць у паслухмяны вінцік дзяржавы. Але разам з тым Кастрычніцкая рэвалюцыя адкрыла дзверы ў свет інтэлекту і мастацтва дзецям вёскі, сфарміравала іх аблічча, настроіла на высокую хвалю эмацыянальнага захаплення новым жыцём. П. Броўка, спасцігаючы скрутны час, памыляўся і сам, не страчваючы веры ў лепшае, у канчатковую справядлівасць і гуманізм.
Сябры, для Вас мы сабралі на гэтым сайце вершы Пятруся Броўкі, біяграфічныя звесткі, а таксама рэцэнзіі на творы паэта.
Сайт створаны ў межах Нацыянальнага Паэтычнага Парталу.
А я любіў за ўсё найболей
Пагутарыць ва ўсе гады.
Маўчаць не буду я ніколі,
Хоць вусны змоўкнуць назаўжды.
I хоць жа глыбамі цяжкімі
Зямля накрые з галавой,
Я буду гаварыць з усімі
Травінкай кожнай нада мной.
Я буду славіць вас, жывыя,
Заўсёды рады вас пачуць.
I веру: кроплі дажджавыя
Адказ мне ў сэрцы прынясуць.
У дні маладосці, у дні свайго рання,
Нямала і я пахадзіў на спатканні.
Дадому з'яўляўся, як золак займаўся,
I думаў, бывала, што ў гэтым мыляўся.
Але, адпачыўшы якую часінку,
Абходзіў ў акружцы я ўсе вечарынкі.
Збіваў там абцасы да самага краю
I каяўся потым — памылка якая!
А вось як згадаю былое сягоння,
Калі ад памылак заснежылі скроні, —
Дык часта я, часта ад суму ўздыхаю —
Ах, каб ды яшчэ мне памылка такая!
Над полем мятлюгаю вецер загойкаў,
Тры родных браты узняліся на бойку.
Суровая сцежка да роднае хаты,
Ды моцна трымаюць браты аўтаматы.
Трывожнаю цішшу, марознаю ноччу
Дапытліва ўдаль прыглядаюцца вочы.
Калі пакідалі краіну з баямі, —
Пажоўклае лісце плыло над шляхамі.
Сюды па завеях з іх кожны імкнуўся,
I зноўку пад імі зямля Беларусі.
А поблізу недзе, за зграяй чужынцаў,
Знаёмыя вёскі, дарогі, гасцінцы...
Імкнецца іх трое наперад заўзята:
— Праб'ёмся дадому!
— Праб'ёмся дахаты!
Прад табою нізка я хілюся,
Перад кожным зруйнаваным домам.
Родны Мінск,
Сталіца Беларусі!
Зноўку мы на вуліцах знаёмых.
Ты стаіш, як волат, над Айчынай,
Над табою рэюць сцягі волі.
Хоць ты ўвесь —
У ранах, у руінах,
Ты нам дораг сёння, як ніколі.
Ты завеш сыноў сваіх здалёку,
Аж да Буга гулкіх узбярэжжаў.
Чуюць кліч твой
Плошчы Беластока,
Чуюць кліч твой пушчы Белавежы.
Хай мацней грымяць удары бою,
Вораг згіне. Ён загінуць мусіць.
Ты стаіш
З узнятай галавою
Над усёй вялікай Беларуссю.
Я ведаю, — высахнуць слёзы,
Прагоніць чужынцаў народ:
У гневе бары над Бярозай,
I помстаю грукае лёд.
Вы з помстаю выйшлі, — вас многа,
З-пад пушчаў, з-пад хмурых лясоў.
Мы знаем: для нас — перамога,
А гібель — для вырадкаў-псоў.
Дык біце з гаёў і палянаў,
Расплаты наблізіўся час.
Мы з вамі, браты-партызаны!
Страчайце, ідзём мы да вас!
Мы з вамі па зброі адзіны
I разам выходзім на бой,
У родную нашу хаціну
Збяромся адною сям'ёй.
Бандытаў загінуць прымусім,
Прыйшла ім няслаўная смерць.
I будуць сады Беларусі
Ізноўку на волі квітнець.
Калі я жаніўся, дык — мне вы паверце
Сваты мяне сваталі лепшыя ў свеце:
Юначыя гульні, купальскія ночы
I, быццам маланкі, дзявочыя вочы,
Заранкі пад вечар, на досвітку росы,
Танклявыя рукі, бялявыя косы,
I водар вішнёвы, і пена чарэшні,
I тыя, што сэрца паранілі, песні,
I тыя, што разам спляталі з вянкамі...
Сватоў я не ведаў, што з ручнікамі.
Люблю пасля гадзін рабочых
Гадзіну шэрую спаткаць,
Калі цалуецца дзень з ноччу
I ноч бярэцца дзень сцішаць.
Хто-небудзь скажа, не паверыць,
Што я ў тым часе адшукаў?
I я злую ад вершаў шэрых
I шэрых усялякіх спраў.
Мне ж па нутру гадзіна тая,
Што да спачыну нас вядзе,
Калі з уцехай падлічаеш,
Што й ты пражыў няздарма дзень.
Няхай табе не да героя,
Газеты пра цябе маўчаць,
А ты ўсё думаеш пра тое,
Як заўтра раніцу пачаць —
Каб зноў на ўсё, што маеш сілы,
Прыкметны быў удзел і твой.
А ноч свае схінае крылы.
Нясе на вейкі супакой.
Дзе дваццаць год таму назад
Ляжаў дзірван акамянелы, —
Расцвіў прыгожы, буйны сад,
Паплыў удаль, як ветразь белы...
Нямала тут вясновых дзён
Папрацавалі слаўна людзі,
Каб кожнай яблыняю ён
Усхваляваў нам сёння грудзі.
Ён так святло сваё разліў,
Глядзіш, нацешыцца няможна...
— А ты хоць дрэва пасадзіў? —
Няхай сябе спытае кожны.
Ляці ж увысь,
Шырэй узмахі,
Каб зорку ўласную знайсці.
Пускайся ўброд,
Не ведай страху,
Бо шмат нязнанага ў жыцці.
Віхор, віры
Спрабуй адолець,
Які б твой шлях
Ні быў цяжкі...
Плыві, ўзлятай,
Не бойся болю,
З часамі сыдуць сінякі.
Устае наш дзень вясенні
З перамогай на заходзе.
Возьмем сеўні,
Возьмем сеўні,
Час на поле нам выходзіць!
Грайце ж вы, вятры-гарністы,
Шмат герояў стрэнуць хаты,
Зернем чыстым,
Зернем чыстым
Загудзіць наш край багата.
Чуем родных, сэрцам чуем —
Хутка вернуцца шляхамі.
Рунь густую,
Рунь густую
Ім рассцелем дыванамі.
Можа, знаеце Мальвіну,
Што так хораша пяе?
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.
Устаю я ранкам сінім,
Ды раней яна ўстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.
На рабоце ўсіх пакіне,
Хто ні гнаўся — адстае.
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае.
Прыйдзе з працы да хаціны,
Хлопцы ўюцца ля яе...
Ах, што гэта за дзяўчына,
Што спакою не дае!