Памылка

У дні маладосці, у дні свайго рання,
Нямала і я пахадзіў на спатканні.

Дадому з'яўляўся, як золак займаўся,
I думаў, бывала, што ў гэтым мыляўся.

Але, адпачыўшы якую часінку,
Абходзіў ў акружцы я ўсе вечарынкі.

Збіваў там абцасы да самага краю
I каяўся потым — памылка якая!

А вось як згадаю былое сягоння,
Калі ад памылак заснежылі скроні, —

Дык часта я, часта ад суму ўздыхаю —
Ах, каб ды яшчэ мне памылка такая!

Брахун

Гітлер д'ябальскай натуры,
Брэша, лезе вон са скуры:
— Гаў, гаў, гаў... ды гаў, гаў,гаў...
Я даўно Маскву забраў.
Аж язык самлеў ад зморы...
А фашысцкіх трупаў горы
Узрастаюць на вачах,
Пад Масквою мосцяць шлях,
Ні адзін фашыст жывы
Не пабачыць век Масквы,
Хутка бегчы ім назад,
Дык брашы ж, пракляты кат:
— Гаў, гаў, гаў... ды гаў, гаў, гаў...
Смерць сабе ты набрахаў.

Спяцоўка

Калі я спяцоўку сваю апранаю
I тут жа адчую — яна на плячах, —
Я быццам дужэю, нібы вырастаю,
Раблюся спрытнейшым ва ўласных вачах.

У цэх уваходжу крыху ў хваляванні.
Машыны, як быццам жывыя, стаяць,
Працуюць і лічаць — мнажэнне, складанне...
Я з імі люблю размаўляць.

А колькі сяброў тут умелых, адданых,
Майстрамі па сэрцу здаюцца яны...
Стаяць за варштатамі, што капітаны,
Ім даляў прыгожых абрысы відны.

Парк Перамогі

На ўзгорку
Побліз ціхае ракі
Мы пасадзілі стройныя таполі,
Каб срэбрам лісця праслаўлялі волю
Пад сінім небам нашым праз вякі.

Раўнюткімі радамі
Па краях
Мы пасадзілі белыя бярозы,
Няхай шумяць,
Што больш ніколі слёзы
Не заблішчаць у матак на вачах.

А на дарожкі,
На алеі скрозь
Прыйшлі яліны, яблыні і клёны,
Няхай пад іхнім
Гоманам зялёным
Спявае сёння наша маладосць!

Навагоднія пажаданні

Ідзе жыццё. Мінае час.
Яго няспынны ход.
I вось з'яўляецца да нас
Ізноўку Новы год.

За стол сядаем мы сям'ёй,
Каб госця прывітаць.
Чаго ж хвілінаю такой
Яму нам пажадаць?

Каб не было вайны нідзе,
Каб шчасна ўсе жылі,
Каб мір жаданы для людзей
Быў скрозь — на ўсёй зямлі.

Каб кожны нават не прысніў
Ні бомбаў, ні гармат,
Каб дым адзін у небе плыў —
Ад стрэх шчаслівых хат.

Каб слёз пакутлівых не знаць,
Каб жыць нам весялей,
Каб толькі чуць нам першы плач
Народжаных дзяцей.

Слаўна ты на цэлым свеце!

Украіна,
Украіна,
Як жа ты багата!
У цябе, што мора, вочы
I шалом Карпатаў.

Ты прасторамі сваімі
Ў золата прыбрана,
Срэбнай стужкаю
Дняпроўскай
Ты падпаясана.

Стан твой гонкі,
Стан прыгожы
Топалем здаецца.
Гарачэй агнёў Данбаса
Украіны сэрца.

Слаўна ты
На цэлым свеце
Песняй салаўінай...
Як жа добра быць тваімі
I дачкой і сынам!

Прыходзь, прыходзь жа раніцой...

Прыходзь, прыходзь жа раніцой,
Як толькі дзень займаецца.
Пабачыш ты, мая любоў,
Як сонца разгараецца.

Прыходзь, прыходзь жа поўным днём,
Сваё мне шчасце дорачы,
Пабачыш ты, мая любоў, —
Аж сэрцу ў грудзях горача.

Прыходзь жа позна і ў заход,
Як сонейка закоціцца.
Пабачыш ты, мая любоў,
Што ажно плакаць хочацца.

Што ж ты, Месяц, вырабляеш?

Што ні ўбачыш, не пазнаеш.
Што ж ты, Месяц, вырабляеш?

Ты на небе, як ліхтарык,
Вокны ж свецяцца ў пажары.

Пагляджу — зямля не тая.
Часам здасца — залатая.

Запаліў жучка ты, мошку,
На раку паслаў дарожку,

Сад абсыпаў срабрынёю.
Што ж ты нарабіў са мною?

Ночка зорамі іскрыцца.
Не ляжыцца мне, не спіцца.

Супакою я не маю,
Усё хаджу, яе шукаю...

Не відаць жа на сцяжынках —
Пасвяці яшчэ часінку.

Не адмоў жа ты мне ў ласцы.
Можа, выплыве, што ў казцы?

Дарогай

Чацвёртыя суткі гляджу закахана
З акна на бязмежжа краіны маёй.
О, як ты прыгожы, прастор Казахстана,
Калі абуджаешся ранняй вясной!

Гляджу я, мінаюць шляхі за шляхамі,
А стэп — чараўнік, нібы песня сама, —
Чырвонымі макамі, быццам сцяжкамі,
Расквечаны ўсюды — і краю няма.

Сталіцы Беларусі!

Прад табою нізка я хілюся,
Перад кожным зруйнаваным домам.

Родны Мінск,
Сталіца Беларусі!
Зноўку мы на вуліцах знаёмых.
Ты стаіш, як волат, над Айчынай,
Над табою рэюць сцягі волі.
Хоць ты ўвесь —
У ранах, у руінах,
Ты нам дораг сёння, як ніколі.

Ты завеш сыноў сваіх здалёку,
Аж да Буга гулкіх узбярэжжаў.
Чуюць кліч твой
Плошчы Беластока,
Чуюць кліч твой пушчы Белавежы.
Хай мацней грымяць удары бою,
Вораг згіне. Ён загінуць мусіць.
Ты стаіш
З узнятай галавою
Над усёй вялікай Беларуссю.

Не старэць!

Жыць і жыць нам, не старэць,
Крыўдна з існасці адной —
Што блукае яшчэ смерць
З заржавелаю касой.

Праўда, сёння ўжо не тое, —
Сталі людзі болей жыць,
Цяжка тэхнікай старою
Ёй бязбоязна касіць.

Закрычыць, касу падхопіць:
— Ну, ахвяра, ты мая!..
А па смерці ізатопы,
Антывірусаў сям’я.

Супраць смерці прэпараты,
З імі біцца не лацвей,
I даводзіцца праклятай
Адыходзіць як далей.

Мы ж яе яшчэ падкосім,
Створым з лекаў грозны суд,
Каб у набрыдзі бязносай
Выбіць злосную касу.