I мне не разабрацца ў вершы...

I мне не разабрацца ў вершы,
Чаму чуццём жывём такім:
Малы жадае быць старэйшым,
Стары быць хоча маладым.

Малы дасягне, што жадае,
Старому ж ёсць адзін адказ:
Усё спакойна вырашае
Бязлітасна імклівы час.

А я жыта жала...

Я ж жыта жала,
Сярпом не махала,
Снапоў не вязала...
На камбайне, што па моры,
З песняй праплывала.

Сыпся, сыпся, збожжа,
Сыпся спорна, гожа,
Каб нам жыць прыгожа —
На ігрышчы, на вяселлі
Нас прыбраць паможаш.

А як бы на тое
Хтось пад галавою
Праімчаў стралою.
Памахаў мне любы крыллем.
Значыць, ён са мною!

Вада

Зямля зялёнаю красою
Агорнута з тых дзён, калі
Вада ўзбудзіла ўсё жывое, —
Вада няйначай кроў зямлі.

Яна — нязмернае багацце.
Хто знае, што ёй за цана!
Ну, як расінка птушаняці
Ці зерню кропелька адна.

А для байца з вадою фляга,
А непрытомнаму глыток,
А для таго, хто чуе смагу,
Пустэльны мерачы пясок, —

Вада ва ўсім ратунак першы,
Куды ні глянеш, творыць цуд!
Сцвярджаюць: «Непатрэбна вершам...»
Няўжо зусім? Цяжкі прысуд!

Бо верш — жывучая галінка,
Дзе так трапечуцца лісткі.
А дзе ніводнае расінкі —
Парассыпаюцца радкі.

Калі казаў табе: «Люблю»...

Калі казаў табе: «Люблю»,
Мяне ты коса змерала.
Што хочаш ты, дык я зраблю,
Каб толькі ты паверыла.

Я кветкі рад штодня насіць
I просьбы чуць няспынныя,
Ды аднаго ты не прасі —
Цябе кахаць не кіну я...

Спяцоўка

Калі я спяцоўку сваю апранаю
I тут жа адчую — яна на плячах, —
Я быццам дужэю, нібы вырастаю,
Раблюся спрытнейшым ва ўласных вачах.

У цэх уваходжу крыху ў хваляванні.
Машыны, як быццам жывыя, стаяць,
Працуюць і лічаць — мнажэнне, складанне...
Я з імі люблю размаўляць.

А колькі сяброў тут умелых, адданых,
Майстрамі па сэрцу здаюцца яны...
Стаяць за варштатамі, што капітаны,
Ім даляў прыгожых абрысы відны.

Пра вочы

Ты кажаш, вочанькі ў яе
Блакітныя,
Нябёсныя!
А я іх бачыў, браце мой,
Віхурнымі і злоснымі.

З вачэй, ты кажаш, сінь плыве,
Душу тваю
Лагодзячы,
А я ў іх штормы праплываў,
На бераг ледзь выходзячы.

Ты кажаш, з воч пяшчоты піў,
Яны былі
Бязмежнымі,
Мяне ж праз іх агонь паліў,
Што ў жар кідала ў снежані.

Ды не крыўдую я, дарма,
Бо многа ў іх —
Прынаднага,
Без бляску гневу ў іх няма
Святла таго сапраўднага.

Я вочы гэтыя пазнаў
I вёснамі
I восенню,
Што ў іх на змену хмар ідуць
Усходы яснай просіні.

Радок габлюеш і стругаеш...

Радок габлюеш і стругаеш,
Каб ён за сэрцы браў глыбей,
А пойдзе ў кнігу — ты чакаеш,
Ці адгукнецца ён табе?

Ці шмат, з парогу да парогу,
Хацінак ён пераступаў,
Бо, выпраўляючы ў дарогу,
Яму ты гэтага жадаў.

Каб людзям быў, як хлеб, патрэбен
I каб высокі быў палёт,
Каб ім так распісацца ў небе,
Як піша часам самалёт!

Акіян

Хоць я не бачыў акіяна,
Не плыў у землі ні ў чые,
А думаць аб народзе стану, —
Ён прада мною паўстае.

Як і народ — бязмежнай славы,
Нікім не знанай глыбіні,
У ласцы — велічна-ласкавы,
У гневе — грозны і страшны.

Далёка недзе ў змроку шэрым
Ля небаскробаў ён гудзіць —
Ракочуць хвалі, б'юць у бераг,
Імкнуцца бруд дашчэнту змыць.

Сваты

Калі я жаніўся, дык — мне вы паверце
Сваты мяне сваталі лепшыя ў свеце:

Юначыя гульні, купальскія ночы
I, быццам маланкі, дзявочыя вочы,

Заранкі пад вечар, на досвітку росы,
Танклявыя рукі, бялявыя косы,

I водар вішнёвы, і пена чарэшні,
I тыя, што сэрца паранілі, песні,

I тыя, што разам спляталі з вянкамі...
Сватоў я не ведаў, што з ручнікамі.

Стаім з табою мы ў жыцці перад вякамі сінімі...

Стаім з табою мы ў жыцці перад вякамі сінімі,
З’яднаныя рукамі так, як дзве сасны галінамі.

Вятрамі нас не разлучыць, ні бурамі асеннімі,
Мы да зямлі прырошчаны, як дзве сасны карэннямі,

Часамі грымнуць перуны, што ажно дол хістаецца,
Як верхавіны сосен дзвюх, галовы нашы раяцца.

Глядзіш, крыху нас апякло. Ды зноў стаім зялёнымі.
Яшчэ мацней з’яднанымі, нічым не разлучонымі.

Мы ўсё між хмар і навальніц імкнёмся ў неба чыстае,
I хай нялёгка будзе нам — я адчуваю: выстаім!

Беларускі фронт

Будуць помніць гарады, і вёскі,
I Дняпро,
I Прыпяць, і Бяроза,
Як праходзіў з войскам Ракасоўскі
На заход па вогненнай дарозе.

I нясуць танкісты і пяхота
Волі сцяг,
Асветлены зарою,
Ні бары густыя, ні балоты
Не спыняюць воінаў-герояў.

Нашы маці з чыстаю слязою
Кажуць ім
Прыветлівыя словы,
Ім насустрач і дубы, і хвоі
Нахіляюць радасна галовы.