У мікрараёне

У кожнага дзесьці ёсць шчасце сваё —
У мікрараёне каханне маё.

Я ў мікрараёне не знаю нуды,
Хутчэй на тралейбусе мчуся туды.

Ад радасці стрэчы я проста гару —
У мікрараёне я кветкі бяру.

А стрэнуся, сцежкі вядомы даўно —
У мікрараёне іду я ў кіно.

Бывае, што іншы азначыцца план —
У мікрараёне іду ў рэстаран.

I я са спазненнем вярнуся дамоў —
Вялікая ў мікрараёне любоў!

Журавы

Над маёй галавой журавы,
Клічы даўнія,
Клічы знаёмыя...
Ну, куды адлятаеце вы?..
Застаюся засмучаны дома я.

Адлятаеце часта чаго?
Валасы мае ўсе абмарозілі.
Колькі год вы з дзяцінства майго,
Колькі год
Вы з сабой паадвозілі?

За марамі, за горамі зноў
З вамі сонца
I лета сустрэнуцца,
А гады, хоць і з цёплых краёў,
Да мяне ўжо ніколі не вернуцца!

А ці не досыць вам, здаецца...

А ці не досыць вам, здаецца,
Яго няславіць і чарніць?
Ягонае ад гора сэрца
Ужо чарней ад галаўні.

Яго ў эпітэтах ганебных
Спавіла плётак дзераза,
Як дождж зямлі, яму патрэбна
Сяброўскай шчырасці сляза.

I сэрца ўсе нягоды скіне,
Кроў заструменіць сугрунём,
На месцы той слязы галіна
Зялёна ўспыхне аганьком.

Вада

Зямля зялёнаю красою
Агорнута з тых дзён, калі
Вада ўзбудзіла ўсё жывое, —
Вада няйначай кроў зямлі.

Яна — нязмернае багацце.
Хто знае, што ёй за цана!
Ну, як расінка птушаняці
Ці зерню кропелька адна.

А для байца з вадою фляга,
А непрытомнаму глыток,
А для таго, хто чуе смагу,
Пустэльны мерачы пясок, —

Вада ва ўсім ратунак першы,
Куды ні глянеш, творыць цуд!
Сцвярджаюць: «Непатрэбна вершам...»
Няўжо зусім? Цяжкі прысуд!

Бо верш — жывучая галінка,
Дзе так трапечуцца лісткі.
А дзе ніводнае расінкі —
Парассыпаюцца радкі.

Іржа

Складаная дарога ўдаль,
То дзень пагодны,
то імжа...

I на жалеза і на сталь
Імкнецца класціся іржа.
Павінна ж быць усё ў жыцці
Крыштальным,
як сумленне, чэсць, —
Калі іржу не саскрабці,
Іржа й жалеза пераесць.

Цэнтр Азіі

За Саянамі не быў ні разу я.
Край сустрэў бязмежны, стэпавы.
Як я рад, што ў самым цэнтры Азіі —
Ты, сталіца братняе Тувы.

А вакол — не мог гадаць і марамі
Аб такой нязведанай красе —
I гаі, і горы аж за хмарамі,
А між гор, як волат, Енісей.

А сябры, як з медзі ўсе адлітыя,
Нам насустрач з юрт і з новых хат.
А такія сэрцы ў іх адкрытыя,
Як над стэпам сіні далягляд.

Горы, стэп мы з’ездзілі, аблазілі,
Скрозь цяпло страчаючы ў вачах
Як я рад, што ў самым сэрцы Азіі
Узляцеў высока родны сцяг.

Хацеў бы...

Хацеў бы часіны такой прычакаць,
Каб суддзяў пабачыў я гэтак:
Сядзяць —
Задаволена ў залу глядзяць,
I сэрцы іх шчасцем сагрэты.

Забытыя словы: прысуд і турма,
Не чутна аб кары ні разу,
Не то што забойцаў —
Зладзеяў няма,
Няма ўжо ніякай абразы.

Даўно ужо суддзі не чуюць маны,
Не знаюць зняваг і рабункаў,
Не справы злачынстваў прад імі відны,
А кветкі і горы дарункаў.

Чаго ж тады суддзям сядзець за сталом,
I што іх за роля такая?
Сягоння за працу,
За песню з агнём
Найлепшых яны адзначаюць.

Плаці!

Нідзе не ступіш
Дарма ў янкі,
Без грошай
Выйсця не знайсці.
Плаці за мост,
I за стаянку,
I за дарогу — ўсё плаці.
А як цэнтаў
Не збярэш,
Не праедзеш,
Не прайдзеш!

Пусці, маці!..

Ах, як за акном гармонік грае!
Пусці, маці, выйду, пагуляю,
Я ж яшчэ маленькая, малая,
Ён мяне не можа зазываці...
Пусці, маці!

Толькі раз, я помню, — у нядзелю
З гарманістам трошкі пасядзела...
Сёння ж галава мне забалела,
Ці не чадна вельмі ў нашай хаце?
Пусці, маці!..

Я прайду ціхутка, стану збоку,
Можа, нат паслухаю здалёку, —
З гарманістам я не сяду зноўку,
Абыду, каб толькі не спаткаці...
Пусці, маці!

А помніш, мой дружа!

Сягоння ў народа
Прыгожыя мары,
Навокал сады расцвілі...
А помніш, мой дружа,
Пажары, пажары,
Як бомбы над намі гулі.

Мы бачылі гора,
Мы зносілі раны,
I слёзы ліліся ракой...
А помніш, выходзілі
Мы партызаніць,
На смелы збіраліся бой.

Раслі і мужнелі
Атрады, брыгады,
Суровы і грозны быў час...
Ты помніш напады,
Жалезку, засады,
Як беглі фашысты ад нас.

Мы катаў разбілі,
Засеялі поле,
Навокал сады расцвілі...
Клянёмся, што болей
Фашыстам ніколі
Не быць на савецкай зямлі!

Харыкейн

Збівае з ног і валіць ветрам,
Зрывае дахі з хмурых сцен,
З далёкіх акіянскіх нетраў
Ідзе няўмольны харыкейн.

Не хоча ён нічым пагрэбаць,
Бярэ, што трапіцца яму,
Як быццам між зямлёй і небам
Усё належыць аднаму.

Але стыхію б’юць надзейна
Праменні сонейка праз век, —
Знікае сіла харыкейна,
I зноў смяецца чалавек.