Мне крыўдна. Каму не дакучыць
Так рана сівець і старэць?
Я ведаю, мне не даручаць
У космас бязмежны ляцець.

Ды толькі кажу я не жартам —
I гэтым у марах жыву, —
Што з кожным сваім касманаўтам
Я ў цуда-ракеце плыву.

Нязнанымі мчымся шляхамі.
З далёкіх касмічных арбіт
Зямлю сваю бачым пад намі,
Спавітую ў сінь і блакіт.

Зямля, быццам кропля малая,
Віднеецца з далечыні,
На кроплі відны Гімалаі,
Сталіц шматмільённых агні.

А мы пра радзіму спяваем,
Што нас так увысь узнясла,
Дзе зорка гарыць агнявая,
Якая жыццё нам дала.