Гамоніць стрыт, як вадаспад,
Трывожыць зрок неон.
На тратуары музыкант.
Гучыць акардэон.

Чаго не ўбачыш тут, чаго?
I смех, і бляск, і тлум...
Чаму ж мелодыя яго
На сэрца гоніць сум?

Я музыкантаву як след
Пазнаў тады бяду,
Як зазваніў у кубку цэнт,
Шпурнуты на хаду.

Кірунак ёсць куды каму,
Хаваюцца ў дамах,
Усім ёсць месца, а яму,
Відаць, на жаль, няма.

Ён тут сядзіць, як быццам госць,
Чаго? — вядома ўсім,
Яму пад клёнам ложак ёсць.
У парку гарадскім.

Музыкі беднага матыў
Мацней кранаў штораз.
Ён, можа быць, на Эльбе быў,
Пра ціхі марыў час.

I хтосьці там, паміж баёў,
Жывіў падзеяй той,
Што з часам вернецца дамоў
I лёс спаткае свой.

Ён марыў — надыдуць гады,
Жыць будзе — проста цуд.
О, як хацелася тады
Мець свой спакойны кут.

Не думаў ён шмат год назад,
Чакаючы зары,
Што з ім сыграюць злосны жарт
Яго гаспадары.