Лісце пажоўклае, шэрае
Ціха шасціць пад нагамі,
Толькі дубы па-пад Свіцяззю
Меднымі звоняць лістамі.

Вецер над хвалямі ўзносіцца,
Крыллі мацней распраўляе...
З кронаў вячыстых, узрушаных
Лісце спадаць не жадае.

Прагна дубы прыглядаюцца
На зарунеўшыя гоні,
Даўнія дні ўспамінаючы,
Голле з лістамі гамоніць.

Постаць згадалі бунтарскую,
Рысы задумнага твару,
Думы паэта крылатыя, —
Тыя, што нішчылі хмары.

Нёс ён да сэрца народнага
Сэрца любові і ласкі,
Словы ён чуў беларускія,
Песні, паданні і казкі.

Чэрпаў з народнае мудрасці
Сказы аб горы і славе...
Колькі ў вянку яго песенным
Іх, незабыўных, яскравых!

Колькі ў паэзіі закліку
Супраць прыгнёту і здзеку!
Помняць усюды Міцкевіча,
Бо палюбілі навекі.

Славяць палі Навагрудчыны
Генія мараў высокіх,
Чуюць дубы па-над Свіцяззю,
Чуюць натхнёныя крокі!