Па новаму праспекту,
Дзе у сонцы кожны дом,
Ідзе задумны лектар
З партфелем-пузаном.

Вакол яго вясёла
Красуюцца з цаглін
Вялізарная школа,
Прыгожы магазін.

А на вітрынах кніжкі
Завуць усіх з-за шкла,
А тэлецэнтра вышка
Да воблакаў дайшла.

I сэрцы ўсіх спяваюць —
Навін прыемных шмат!..
А лектар так чытае,
Як трыццаць год назад.

Аднолькава усюды,
Што на маленні поп.
Папер разложыць груды,
Хусцінкай вытра лоб.

I выразкі увішна
Пачне, пачне гартаць:
— Яно... яно, між іншым...
Канешне... так сказаць...

Ідзём... ідзём наперад...
Расцём, расцём вакол...
Канешне, піянеры...
Канешне, камсамол.

А возьмецца за лічбы
За доўгія гады,
Баішся, не завыць бы
Ад чорнае нуды.

Чытае манатонна
Па некалькі гадзін,
А зала спіць спакойна
Праз некалькі хвілін.

Адна заслуга — змора
Яго не можа ўзяць.
Яму б нервовахворых
Параіць усыпляць.