Жыць без цябе абыякава, сумна і цесна.
О, як мяне ты ўзняла, родная, любая песня!

Ты навучыла любіць жытні кавалачак хлеба,
Зоры дарыла ты мне, ўноч адкрываючы неба.

Хто цябе змалку пазнаў, той ад хаціны не зверне.
Кожнае слова тваё — гэта што ў коласе зерне.

Песня стагоддзі жыве. Моцы яна набірала.
Слова, ўскрыляючы нас, быццам маланка шугала.

Слова вастрылі вятры, каб узлятала высока,
Каб мы адзін аднаго чулі далёка-далёка...

Словы ад розных ішлі. Ад сумных яны і вясёлых.
З розных жа кветак нясуць, мёд сабіраючы, пчолы.

Песня, праводзіш ты нас ад нараджэння да смерці.
Родная песня мая! Ты мне мілейшая ў свеце.

Ведаю, прыйдзе той час — пад курганом заначую.
Усё ж праз карэнні дубоў родную песню пачую.