Усё пакінуць след павінна,
Бо, як пачаўся белы свет,
Прамень,
пясчынка
і расіна
Нязменна пакідаюць след.

I птушка песняю сваёю,
I кропля, што імкне да рэк...
А колькі,
колькі за табою
Слядоў на свеце, чалавек!

Ва ўсім, што створана дагэтуль,
Твой творчы розум і рука —
След трактарыста,
след паэта,
Канструктара, будаўніка.

Але часы сатруць у гневе —
Бо сэрцы не кране ані —
I надпіс
вожыкам на дрэве,
I фарбаю — на камяні.

Вы выйшлі ўдалеч, маладыя,
Вам доўга крочыць праз гады.
Не забывайцеся ж,
якія
Вы пакідаеце сляды.