Вайсковы аркестр
на Брадвеі расквечаным грае,
Трубы грымяць,
трубы хлапцоў у салдаты склікаюць.
Скачуць рэкламы,
скачуць у небе высокім.
Дзьмуць музыканты, —
здаецца, што трэснуць іх шчокі.
Трубы блішчаць,
толькі ярчэйшае золата, можа,
Быццам гавораць:
нідзе, як у нас, не прыгожа!
Вайсковы аркестр грае,
грыміць на Брадвеі багатым:
— Будзеш шчаслівым, «джы-ай»,
хораша сёння салдатам.
Свет ты аб’едзеш вакол,
многа цікавага ў свеце...
Хочацца мне ім сказаць:
— Хлопцы, тым трубам не верце!
Лепей паверце вы мне,
я-то напэўна ўжо знаю,
Вунь у будынку ААН
колькі людзей засядае,
Шмат з іх спазнала вайну,
шмат іх вайна шкуматала,
Многія бачылі з іх
гора людскога нямала, —
Бежанцаў, горкіх калек,
родных, аддадзеных смерці...
Хочацца мне вам сказаць:
— Хлопцы, тым трубам не верце!
Хай ветэраны вайны,
што засталіся жывыя,
Шчыра раскажуць усім —
трубы у бітвах якія.
О, тыя трубы гудуць,
граюць занадта ўжо звонка,
Сківіцы крышаць яны,
рвуць у вушах перапонкі.
О, тыя трубы гудуць,
граюць занадта сурова,
Ногі ламаюць яны
і адрываюць галовы.
Там, дзе спявае жыццё, —
робіцца чорна і гола.
Бразнем жа трубы вайны,
бразнем жа, хлопцы, да долу.
Хіба на згубу другім
рукі нам дадзены нашы?
Хай жа па свеце па ўсім
мірныя граюцца маршы,
Прэч назаўсёды вайну,
болей не трэба салдатаў.
Гляньце, вунь побач ідуць,
што за красуні, дзяўчаты.
О, што за позірк вачэй,
смех неўгамонлівы, весні!
Хлопцы, хай трубы для вас
граюць вясельныя песні,
Каб у прыгожым жыцці
год адыходзіў за годам...
Бразнем жа трубы вайны,
бразнем на дол назаўсёды!