Я выспу ведаю між бору,
Што нам казала ўсім: жыві!
Яна ў вайну была між мора
Слёз паднявольных і крыві.

На выспе гаманілі сосны,
Яе вартуючы спакой,
Там кожны жыў душой высозны,
Каго ні возьмеш, дык герой.

У сэрцах многіх выспа тая,
Бо зберагла ад мін і куль.
Цяпер, калі сыноў гукае,
Ляціць ёй водгук адусюль —

Ад скрыжаванняў гулкіх вуліц,
З далін, дзе нівы і сады;
Здаецца, што й навек паснулі, —
Ёй адгукаюцца заўжды.

Калі ў агні жыла краіна,
За здзек агнём б’ючы ў адказ,
Была тут кожная яліна
Хацінаю ў той горкі час.

Адсюль ішлі на бой няспынна
Па ўсіх дарогах і шляхах,
Сама ж яна, нібы цвярдыня,
Наводзіла на катаў страх.

Калі ж у громе залпаў, спеваў
Скідалі ланцугі палі,
Адсюль, здавалася, і дрэвы
Насустрач воінам ішлі.

Нямала выспаў згадавала
У тыя грозныя гады,
А што ў наш час яна спазнала,
Ніхто й згадаць не мог тады.

Угору глянеш — дзіўна, люба,
З-пад неба касманаўта чуць,
А поблізу кладуцца трубы,
Шляхамі дружбы што завуць.

I самалёты, быццам гусі,
Лятуць над сеткай правадоў.
Шмат выспаў ёсць у Беларусі,
На іх жа — безліч аганькоў.