Вось і прыехала зерне дахаты перад зімою,
Ў засеку хвойным кропелькай спіць залатою.
Толькі сасновы памост — гэта не родная глеба.
Сняцца зярняці ралля і блакітнае неба,

Сонца праменні, што зайчыкі ў полі жывыя,
Цёплыя сняцца яму дажджы веснавыя,
Як з пацалункамі іх вымкнецца ўвысь галавою
Чырвонай іголкай, потым зялёнай стралою.

Разлапушыцца, выкіне ёмісты колас,
Разам з братамі на ўвесь разгамоніцца голас,
Сокам нальецца, потым пачне палавеці,
Будзе глядзець, як яго уздымаюцца дзеці,

Як узрастуць, як захаваюцца ўсе ад мятлюгі,
Як пойдуць вясною па бацькавым кругу.