Ён многіх абхлусіў не раз,
Людзей да сваркі зводзячы,
Глядзіце, ходзіць звадыяш,
Сваю лухту гародзячы.

Другіх памыямі абліць
Яму так люба-дорага,
Не можа ён і дня пражыць,
Каб не счарніць каторага.

Брыдкі ён, ліпкі, як смаўжы,
Дык скажам мы заганнаму:
— Ану, прыйдзі і пакажы
Душу тваю паганую.

I дапамогі не заві,
Кінь справу звадыяшную,
Ці, як усе, як след жыві,
Ці прэч э дарогі нашае.

Бо новы чалавек прыйшоў,
Яго шляхі праменныя,
А ты — яшчэ ад тых часоў,
Ад свету несумленнага.

Пакінь брыдоту, не муці,
Змяні натуру звадную,
Як хочаш разам ты ісці,
Раўняйся па-сапраўднаму!